Τσουνάμι έσωσε την Ποτιδαία

Μία νέα μελέτη που ήρθε στο φως της δημοσιότητας  υποστηρίζει ότι η Ποτίδαια, στη χερσόνησο της Κασσάνδρας, σώθηκε από τους Πέρσες εισβολείς το χειμώνα του 479 π.Χ. χάρη σε ένα… τσουνάμι.

Μάλιστα, οι νέες γεωλογικές μελέτες αφήνουν να εννοηθεί ότι η περιοχή μπορεί να είναι ευάλωτη σε κάποιο παλιρροϊκό κύμα, εξήγησε ο Κλάους Ράιχερτερ, του Πανεπιστημίου του ‘Ααχεν, ο κυριότερος συγγραφέας της μελέτης.

Ο Ηρόδοτος είχε περιγράψει τότε το παράξενο φαινόμενο, την «απόσυρση» της θάλασσας από την Ποτίδαια και τα τεράστια κύματα που ακολούθησαν.

Ο Ράιχερτερ και οι συνάδελφοί του επαλήθευσαν την αφήγηση αυτή αναλύοντας δείγματα που έλαβαν από τη χερσόνησο της Κασσάνδρας και τα οποία αποκάλυψαν ενδείξεις ενός θαλάσσιου φαινομένου «μεγάλης ισχύος», όπως τεράστια κύματα.

Από τις ανασκαφές που έγιναν επίσης κοντά στην γειτονική, αρχαία πόλη της Μένδης διαπιστώθηκε ότι την εποχή εκείνη σημειώθηκαν πολύ έντονα φυσικά φαινόμενα στην περιοχή.

Το ιζηματογενές στρώμα της Μένδης περιέχει όστρακα πολύ παλαιότερης εποχής που πιθανότατα μεταφέρθηκαν εκεί από τα βάθη της θάλασσας, μέσω των τεράστιων παλιρροϊκών κυμάτων.
Η ζώνη αυτή δεν περιλαμβάνεται στις δέκα περιοχές της Ελλάδας όπου θεωρείται ότι υπάρχει κίνδυνος για δημιουργία τσουνάμι.

Ο Ράιχερτερ και η ομάδα του πιστεύουν όμως ότι οι ανακαλύψεις τους δείχνουν πως ο Θερμαϊκός Κόλπος θα πρέπει να ενταχθεί στον κατάλογο των περιοχών αυτών, δεδομένου ότι πρόκειται για μια πυκνοκατοικημένη ζώνη, με πολλές μόνιμες κατοικίες, ξενοδοχεία και εξοχικά σπίτια.

Τέλος, να σημειωθεί πως ο ερευνητής θα παρουσιάσει τη μελέτη του στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Σεισμολογίας (SSA) στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας.

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});

Η κλιματική αλλαγή εξαφάνισε τα μαμούθ από την Ευρώπη

Νέες ενδείξεις δείχνουν ότι δεν ήταν το συστηματικό κυνήγι από τους προϊστορικούς ανθρώπους, αλλά η κλιματική αλλαγή η κύρια αιτία που οδήγησε στην εξαφάνιση των μαμούθ από την ευρωπαϊκή ήπειρο, σύμφωνα με μια νέα γενετική σουηδο-βρετανική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον παλαιογενετιστή δρα Λαβ Ντάλεν του Σουηδικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας «Proceedings of the Royal Society B» της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών της Βρετανίας, σύμφωνα με το BBC, έκαναν αναλύσεις δειγμάτων DNA από 300 τριχωτά μαμούθ.

Η ανάλυση έδειξε ότι ο αριθμός των γιγάντιων ζώων είχε αρχίσει να μειώνεται πολύ νωρίτερα από ό,τι θεωρείτο έως τώρα, γεγονός που αποδυναμώνει την εκδοχή του ανθρώπινου παράγοντα και, αντίθετα, ενισχύει τον κλιματολογικό.

Η κυρίαρχη μέχρι σήμερα αντίληψη είναι ότι τα τριχωτά μαμούθ ήσαν ένα ανθεκτικό και πολυπληθές είδος, όμως η νέα μελέτη μεταβάλλει κάπως αυτή την εικόνα, δείχνοντας ότι τα μαμούθ πέρασαν από «σαράντα κύματα» (εξαφανίσεις κατά τόπους, επεκτάσεις, μεταναστεύσεις κ.α.). Όσο μικρότερη ήταν η γενετική ποικιλομορφία ενός πληθυσμού τους σε μια περιοχή, τόσο μικρότερος ήταν ο πληθυσμός τους.

Η γενετική ανάλυση δείχνει ότι πριν από περίπου 120.000 χρόνια τα μαμούθ σχεδόν κινδύνευσαν να εξαφανιστούν, όταν ανέβηκε η θερμοκρασία του πλανήτη, αλλά ανέκαμψαν, καθώς η Γη εισήλθε σε μια νέα εποχή παγετώνων. Η νέα -και αυτή τη φορά μοιραία- μείωση του πληθυσμού τους, που οδήγησε στην οριστική εξαφάνισή τους, εκτιμάται ότι ξεκίνησε πριν από 20.000 χρόνια στο αποκορύφωμα της εποχής των παγετώνων και όχι πριν από 14.000 χρόνια (όπως πιστευόταν ως τώρα) όταν είχε πια αρχίσει να ανεβαίνει ξανά η θερμοκρασία.

Οι επιστήμονες εικάζουν ότι πριν από 20.000 χρόνια επικρατούσε τόσο κρύο, που ακόμα και το λιγοστό γρασίδι, με το οποίο τρέφονταν τα μαμούθ, είχε πλέον αρχίσει να σπανίζει. Οι περιβαλλοντικές πιέσεις πάνω στο είδος τους εντάθηκε, καθώς η εποχή των παγετώνων σταδιακά εξασθενούσε, πιθανώς επειδή οι χορτολιβαδικές εκτάσεις όπου ζούσαν τα μαμούθ, αντικαταστάθηκαν από δάση στο νότο της Ευρώπης και από τούνδρα στο βορρά.

Ορισμένοι επιστήμονες επιμένουν πως οι άνθρωποι κυνηγοί ήσαν οι βασικοί υπεύθυνοι για την εξαφάνιση των μαμούθ και το βασικό επιχείρημά τους κατά της θεωρίας της κλίματικής αλλαγής είναι ότι η θερμοκρασία είχε ανέβει πολύ πριν αυτά εξαφανιστούν, συνεπώς -λένε- δεν είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι η κύρια αιτία ήταν το περιβάλλον. Όμως η νέα γενετική ανάλυση δείχνει πως τα μαμούθ στην πραγματικότητα εξαφανίστηκαν αρκετά νωρίτερα, γεγονός που ενισχύει την θεωρία περί του κλίματος ως βασικής αιτίας για την εξαφάνιση των ζώων. Ο ανταγωνισμός με τους ανθρώπους και άλλα ζώα θεωρείται ότι έπαιξε ρόλο, αλλά δεν ήταν η πρωταρχική αιτία για την καταστροφή των μαμούθ.

Στη διάρκεια της τελευταίας εποχής των παγετώνων, πριν από 20.000 έως 50.000 χρόνια, έλαβαν χώρα μεγάλες μεταναστεύσεις μαμούθ, καθώς νέα κύματα εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη προερχόμενα από την ανατολή. Όμως, στη συνέχεια, ο πληθυσμός τους εισήλθε σε μια φάση σταδιακής και μη αναστρέψιμης μείωσης, ώσπου επήλθε η οριστική εξαφάνισή τους, κάτι που, σύμφωνα με τον καθηγητή ‘Αντριαν Λίστερ του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου συνέβη πρώτα στην ηπειρωτική Ευρώπη πριν από περίπου 10.000 χρόνια και, στη συνέχεια, στο τελευταίο καταφύγιό τους, μερικά απομακρυσμένα αρκτικά νησιά.
<!– google_ad_client = "ca-pub-3107736680244633"; /* meteo-news1 */ google_ad_slot = "1380244574"; google_ad_width = 336; google_ad_height = 280; //

–>

Οταν η Μεσόγειος ήταν… νεκρή

Πριν από έξι εκατομμύρια χρόνια, κατά τη Μειόκαινο Εποχή, η Μεσόγειος ήταν… νεκρά θάλασσα, καθώς μια σειρά από γεωλογικά γεγονότα, που διήρκεσε 600.000 χρόνια, έκλεισε το Στενό του Γιβραλτάρ και γέμισε τη λεκάνη της με αλάτι, που έφθανε το ενάμισι χιλιόμετρο σε ύψος. Κάθε ίχνος ζωής εξαφανίστηκε.

Το κλείσιμο του Στενού του Γιβραλτάρ είχε παγκόσμιες επιπτώσεις, αφού το νερό της Μεσογείου ανακατανεμήθηκε στους ωκεανούς του πλανήτη, ανεβάζοντας την παγκόσμια στάθμη κατά 10 μέτρα.

Η λεκάνη της Μεσογείου απέσυρε κάτω από τον πυθμένα της ένα σημαντικό ποσοστό του αλατιού των ωκεανών της Γης, μειώνοντας την αλμυρότητα και ανεβάζοντας το σημείο πήξης του νερού, συμβάλλοντας έτσι αργότερα στη δημιουργία των πάγων στους πόλους. Ωσπου, ξαφνικά, ξεκίνησε μια αντίστροφη διαδικασία και μέσα σε 200 χρόνια νερό από τον Ατλαντικό πέρασε από το Στενό του Γιβραλτάρ και πλημμύρισε ξανά τη Μεσόγειο.

Πρώτος ανακάλυψε το συμβάν ο Τσαρλς Μάγερ-Εϊμάρ το 1867, παρατηρώντας απολιθώματα στη Μεσσήνη της Σικελίας. Από εκεί ονόμασε και το φαινόμενο αυτό, κρίση αλμυρότητας του Μεσσηνίου, κι έτσι είναι γνωστό στη γεωλογία. Οι παρατηρήσεις του επιβεβαιώθηκαν με βαθιές γεωτρήσεις που έκαναν οι επιστήμονες τη δεκαετία του 1970.

Οι ειδικοί κατανοούν, εν μέρει, τον μηχανισμό που οδήγησε στη μετατροπή της Μεσογείου σε μια τεράστια λεκάνη από αλάτι, όμως δεν γνωρίζουν πλήρως τις κλιματικές αλλαγές που τον έθεσαν σε κίνηση.

Γι’ αυτό, μια ομάδα ευρωπαίων επιστημόνων διερευνά το φαινόμενο με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η Ρέιτσελ Φλέκερ, γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ στην Αγγλία, μελέτησε μαζί με τους συνεργάτες της την εναπόθεση ιζημάτων σε σημεία της Μεσογείου για να μάθουν πώς ακριβώς ξεκίνησε η κρίση αλμυρότητας. Στις διάφορες επιστρώσεις υπάρχουν σημάδια που μαρτυρούν κλιματικές μεταβολές και τις επιπτώσεις στους ζωντανούς οργανισμούς της θάλασσας. Οι εναλλαγές αυτές επηρεάζονται από την κίνηση της Γης γύρω από τον άξονά της, η οποία καθορίζει πόσο ηλιακό φως πέφτει σε κάθε ημισφαίριο.

Ακραία καιρικά φαινόμενα

Η ομάδα χρησιμοποίησε προσομοιώσεις κλίματος για να μάθει το ύψος των βροχοπτώσεων, την εξάτμιση και τη ροή των υδάτων από και προς τη λεκάνη της Μεσογείου σε ένα διάστημα 22.000 χρόνων, την περίοδο που ξεκίνησε η κρίση αλμυρότητας. Αυτά τα στοιχεία τα συνέδεσαν με τα δεδομένα που συνέλεξαν από τα ιζήματα.

Τότε, αρχαία ποτάμια στη Βόρεια Αφρική γέμισαν τη θάλασσα με τεράστιες ποσότητες γλυκού νερού αφήνοντας ίχνη έντονης βιολογικής δραστηριότητας στα απολιθώματα.

Σύμφωνα με τις προσομοιώσεις, οι επιστήμονες είδαν ότι οι εναποθέσεις γλυκού νερού σημειώθηκαν όταν το βόρειο ημισφαίριο είχε πολύ ψυχρούς χειμώνες και πολύ θερμά καλοκαίρια.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ

Πώς έμοιαζε η Ανταρκτική πριν μπει στην κατάψυξη

Μέχρι πριν από 80 εκατομμύρια χρόνια, η Ανταρκτική ήταν μέρος μιας αρχαίας υπερηπείρου που ονομάστηκε Γκοντβάνα. Αργότερα, το έδαφος σχίστηκε και δημιούργησε μια μια μεγάλη κοιλάδα, την οποία διέτρεχαν μακριά, νωχελικά ποτάμια. Αργότερα, πριν από 34 εκατομμύρια χρόνια, η επίπεδη τότε ήπειρος μπήκε στην κατάψυξη και άλλαξε για πάντα.
Η νέα μελέτη
Νέα μελέτη που βασίστηκε στην ανάλυση ιζημάτων αποκαλύπτει πώς η επίπεδη Ανταρκτική σημαδεύτηκε από τα βαθιά φαράγγια και τα φιορδ που διακρίνουν σήμερα τα ραντάρ κάτω από τον πάγο. «Δεν είχαμε προσδιορίσει πώς το τοπίο άλλαξε στην πορεία του χρόνου» αναφέρει ο Στιούαρτ Τόμσον, επικεφαλής της μελέτης στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα στην Τούσον.
«Είχαν διατυπωθεί πολλές εικασίες για το πότε σχηματίστηκαν κάτω από τους πάγους τα μεγάλα φιορδ της Ανταρκτικής. Κανείς όμως δεν μπορούσε να γνωρίζει με βεβαιότητα χωρίς δείγματα από τα πετρώματα ή τα ιζήματα». Η μελέτη εστιάστηκε στο Λάμπερτ Γκράμπεν («γκράμπεν» στα γερμανικά σημαίνει τάφρος ή χαντάκι), ένα γιγάντιο φαράγγι στην Ανατολική Ανταρκτική, μέσα στο οποίο βρίσκεται σήμερα ο μεγαλύτερος παγετώνας του κόσμου.
Οι παλαιότερες
Προηγούμενες μελέτες είδαν δείξει ότι το φαράγγι σχηματίστηκε πριν από περίπου 80 εκατ. χρόνια. όταν η Ανταρκτική, η Ινδία και η Αφρική αποσπάστηκαν από τη Γκοντβάνα: η διάσπαση της υπερηπείρου σχημάτισε μακριές, γραμμικές κοιλάδες, κάθετες στις ακτές των νεογέννητων ηπείρων.
Το κλίμα της Γης ήταν τότε θερμότερο από ό,τι σήμερα και η Ανταρκτική έσφυζε από ζωή, ακόμα και όταν έφτασε στην τελική της θέση πάνω από το Νότιο Πόλο. Πριν από 34 εκατ. χρόνια, το κλίμα του πλανήτη τελικά άλλαξε και η Ανταρκτική καλύφθηκε από πάγο.
Η νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Nature Geoscience, εξηγεί πώς η ροή των παγετώνων που σχηματίστηκαν τότε έσκαψε την κοιλάδα του Γκράμπεν και την έκανε τόσο βαθιά και απότομη.
Τα δείγματα
Ο Τόμσον και οι συνεργάτες του εξέτασαν δείγματα βράχων που παρασύρθηκαν από τους παγετώνες, καθώς και ιζήματα που μεταφέρθηκαν από αρχαίους παγετώνες μέχρι τον Κόλπο του Πριτζ Μπέι, έξω από την Ανατολική Ανταρκτική.
Οι αναλύσεις που πραγματοποιήθηκαν στα δείγματα επέτρεψαν στους ερευνητές να υπολογίσουν πότε διαβρώθηκε η επιφάνεια και πόσο γρήγορα συνέβη αυτό.
Η εικόνα που προκύπτει: από τα 250 μέχρι τα 34 εκατ. χρόνια πριν, η περιοχή γύρω από το Λάμπερτ ήταν επίπεδη και αποστραγγιζόταν από αργά ποτάμια. Πριν από 34 εκατ. χρόνια, όταν το κλίμα της Γης έγινε πιο ψυχρό, η περιοχή καλύφθηκε από παγετώνες, οι οποίοι σταδιακά διέβρωσαν τα πετρώματα και σχημάτιζαν μια βαθιά τάφρο.
Καθώς κυλούσαν προς τη θάλασσα, οι παγετώνες του Λάμπερτ έσκαψαν το υποκείμενο πέτρωμα σε βάθος 1,6 με 2,5 χιλιομέτρων, υπολογίζουν οι ερευνητές. Η διαδικασία διάβρωσης επιβραδύνθηκε απότομα όταν το κάλυμμα πάγου της Ανταρκτικής σταθεροποιήθηκε, πριν από 15 εκατ. χρόνια.
Η οροσειρά
Η μελέτη προσφέρει νέα στοιχεία και για έναν άλλο, αινιγματικό σχηματισμό της Ανταρκτικής. Στην άκρη του Λάμπερτ Γκράμπεν, περίπου 600 χιλιόμετρα από τις ακτές, βρίσκεται η Οροσειρά Γκαμπούρτσεφ, θαμμένη ολόκληρη κάτω από τους πάγους.
Προηγούμενες έρευνες υποδείκνυαν ότι η οροσειρά σχηματίστηκε σε δύο φάσεις: το πρώτο κύμα ανύψωσης ήταν πριν από 250 εκατ. χρόνια, και το δεύτερο ακολούθησε από 100 εκατ. χρόνια.
Η νέα μελέτη, όμως, δεν εντόπισε ενδείξεις για αυτό το δεύτερο κύμα ανύψωσης των πετρωμάτων. Αντίθετα, τα ορυκτά της οροσειράς που βρέθηκαν στα ιζήματα δείχνουν ότι τα όρη Γκαμπούρτσεφ πήραν όλο τους το ύψος με ένα μόνο τεκτονικό σπρώξιμο.
Όπως επισημαίνει η ερευνητική ομάδα, τα νέα στοιχεία όχι μόνο αποκαλύπτουν πότε και πώς μεταμορφώθηκε το τοπίο της Ανταρκτικής, αλλά θα βοηθήσουν επίσης στην τελειοποίηση των μοντέλων που χρησιμοποιούνται για να εκτιμηθεί ο ρόλος του καλύμματος πάγου στο σημερινό κλίμα.

Κάποτε στη Γη έβρεχε λεμονάδα!

Ουάσινγκτον 
Πριν από περίπου 252 εκατομμύρια χρόνια, στο τέλος της Περμίου περιόδου, ένα «Μεγάλο Θανατικό» όπως το αποκαλούν οι επιστήμονες ενέσκυψε στη Γη εξολοθρεύοντας το μεγαλύτερο μέρος των ειδών που ζούσαν τότε σε αυτήν. Διάφορες θεωρίες έχουν προταθεί για την αιτία που μπορεί να προκάλεσε αυτή τη μαζική εξαφάνιση των ειδών, τη μεγαλύτερη από όσες γνωρίζουμε να έχουν σημειωθεί στον πλανήτη μας Τώρα μια ομάδα ερευνητών υποστηρίζει ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι την περίοδο εκείνη ο ουρανός έβρεχε… λεμονάδα.

Τα «Σκαλιά της Σιβηρίας»
Στη λεγόμενη – πιο επίσημα – Πέρμια-Τριασική εξαφάνιση υπολογίζεται ότι εξαλείφθηκε περισσότερο από το 90% των θαλάσσιων και το 70% των χερσαίων ειδών, «ανοίγοντας» τον δρόμο για την επικράτηση των δεινοσαύρων. Η αιτία της δεν έχει εξακριβωθεί ως τώρα. Μια από τις επικρατέστερες ερμηνείες όμως είναι ότι προκλήθηκε από μεγάλες ηφαιστειακές εκρήξεις.
Υπέρ αυτής της άποψης συνηγορεί το γεγονός ότι, όπως δείχνουν οι γεωλογικές χρονολογήσεις, στο «όριο» της Περμίου και της Τριασικής περιόδου, πριν από 250-251 εκατομμύρια χρόνια, σημειώθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ηφαιστειακά «γεγονότα» των τελευταίων 500 εκατομμυρίων ετών στη γεωλογική ιστορία της Γης. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα υπολογίζεται ότι διήρκεσε περίπόυ ένα εκατομμύριο χρόνια και οδήγησε στον σχηματισμό των «Σκαλιών της Σιβηρίας», μιας τεράστιας περιοχής ηφαιστειογενών πετρωμάτων  που απλώνεται σε έκταση 2 εκατ. τ.χλμ. (περίπου όσο η Δυτική Ευρώπη) στον βορρά της Ρωσίας.

Οξινη βροχή σαν το λεμόνι
Οι επιστήμονες από διάφορα αμερικανικά ερευνητικά κέντρα με επικεφαλής τον Μπέντζαμιν Μπλακ του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), χρησιμοποιώντας τρισδιάστατα υπολογιστικά μοντέλα που ανέπτυξαν, δημιούργησαν μια προσομοίωση των συνθηκών κατά το τέλος της Περμίου προκειμένου να διαπιστώσουν τις επιπτώσεις που θα είχε στην ατμόσφαιρα η έκλυση αερίων από τα «Σκαλιά της Σιβηρίας».
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης τους, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Geology», η έκλυση τεράστιων ποσοτήτων διοξειδίου του άνθρακα και διοξειδίου του θείου θα πρέπει να είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία εξαιρετικά όξινης βροχής. Η βροχή αυτή (η οποία είχε όπως υπολόγισαν pH ως και 2, όσο ο αδιάλυτος χυμός του λεμονιού) μόλυνε το έδαφος προκαλώντας τεράστιες βλάβες στα φυτά και στους ευάλωτους χερσαίους οργανισμούς. Επίσης οι ερευνητές είδαν ότι από την ηφαιστειακή δραστηριότητα θα πρέπει να εκλύονταν επίσης σε τεράστιες ποσότητες μεθυλοχλωρίδιο (ή φρέον 40) και άλλες αλογονωμένες ενώσεις προκαλώντας κατάρρευση του στρώματος του όζοντος της ατμόσφαιρας.


Τα «Σκαλιά της Σιβηρίας»

Εφιαλτικό περιβάλλον
Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι οι ηφαιστειακές εκρήξεις δεν ήταν συνεχείς αλλά «επεισοδιακές», προκαλώντας κύματα όξινης βροχής και εξαφάνισης του όζοντος από την ατμόσφαιρα. Ωστόσο θεωρούν βέβαιο ότι οι τεράστιες διακυμάνσεις του pΗ της βροχής και της υπεριώδους ακτινοβολίας «στρεσάρισαν» σε τεράστιο βαθμό τη ζωή που υπήρχε τότε στη Γη συμβάλλοντας σημαντικά στην εξαφάνιση πολλών ειδών.
«Τα φυτά και τα ζώα δεν θα είχαν χρόνο να προσαρμοστούν ςε αυτές τις μεταβολές στο pH της βροχής. Νομίζω ότι αυτό συνέβαλε οπωσδήποτε στο περιβαλλοντικό στρες που έκανε δύσκολη την επιβίωσή τους» δήλωσε ο δρ Μπλακ στην ιστοσελίδα του ΜΙΤ «Και δεν ήταν μόνο αυτό το δυσάρεστο. Ένα σωρό πραγματικά άσχημες ατμοσφαιρικές και περιβαλλοντικές συνθήκες είχαν δημιουργηθεί ταυτόχρονα. Τα αποτελέσματα αυτά με έκαναν πραγματικά να λυπηθώ τους οργανισμούς του τέλους της Περμίου».

Οι θεωρίες για το Μεγάλο Θανατικό
Οι επιστήμονες ονομάζουν την εξαφάνιση της Περμίου-Τριασικής περιόδου «Μεγάλο Θανατικό» γιατί είναι η μεγαλύτερη εξαφάνιση ειδών που γνωρίζουμε στην ιστορία της Γης. Σε μεγάλο βαθμό όλοι συμφωνούν ότι αυτή επήλθε σε τρεις φάσεις, εξ αιτίας του συνδυασμού της σταδιακής υποβάθμισης του περιβάλλοντος και ενός καταστροφικού γεγονότος.
Ως πιθανά «υποψήφια» καταστροφικά γεγονότα εκτός από τις ηφαιστειακές εκρήξεις που δημιούργησαν τα «Σκαλιά της Σιβηρίας» έχουν επίσης προταθεί η απελευθέρωση μεγάλων ποσοτήτων υδρίτη μεθανίου από τον βυθό της θάλασσας ή η πρόσκρουση ενός τεράστιου μετεωρίτη. Άλλες θεωρίες θέλουν υπεύθυνη την υποξία (έλλειψη οξυγόνου) των νερών των ωκεανών και την έκλυση υδρόθειου από τον βυθό τους, Καθώς κάτι τέτοιο αποτελεί συνέπεια της ανόδου των συγκεντρώσεων του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, η ερμηνεία αυτή θεωρείται ότι «δένει» με εκείνη των ηφαιστειακών εκρήξεων στη Σιβηρία.

Πηγή: tovima.gr

Η μετεωρολογία διαλευκάνει ιστορικά μυστικά

Το πλακάτ ήταν εντυπωσιακό. Στο πάνω μέρος του απεικονίζονταν τα πρόσωπα των τριών προπατόρων του κομμουνισμού: Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν. Κάτω από αυτά στεκόταν η επιγραφή: «Όλοι μιλούν για τον καιρό. Εμείς όχι». Στο αποκορύφωμα της εξέγερσης της νεολαίας του 1968, ο γερμανικός Σοσιαλιστικός Φοιτητικός Σύνδεσμος ήθελε να δείξει με αυτό ότι η απασχόληση με τα καιρικά φαινόμενα είναι κάτι το ασήμαντο, ανάξια λόγου για πολιτικοποιημένους πολίτες.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, λένε τώρα οι ειδικοί. Το κλίμα παίζει καθοριστικό ρόλο στην ανθρώπινη εξέλιξη. Παράλληλα, η μελέτη του βοηθάει στη λύση άλυτων μέχρι σήμερα ιστορικών μυστικών.

Σύμφωνα με ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον ελβετό Ουλφ Μπούντγκεν και το γερμανό Γιαν Έσπερ, οι ιστορικές εποχές εντάσσονται «χοντρικά» σε κλιματικούς κύκλους. Η ακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, για παράδειγμα, σημειώθηκε σε περιόδους υψηλών θερμοκρασιών, η παρακμή άλλων, αντίθετα, όπως εκείνων του Μεσαίωνα, σε εποχές παγετώνων και κακοκαιρίας.

Οι επιστήμονες βασίζουν το πόρισμά τους στην ανάλυση του κλίματος στην Ευρώπη από το 500 π.Χ. έως σήμερα. Το βασικό μέσο ανάλυσης ήταν 900 υπολείμματα ξύλου βελανιδιάς από σπίτια και απολιθωμένα δέντρα. Το κριτήριό τους ήταν ο νέος δακτύλιος φλοιού, που προστίθεται κάθε χρόνο στους κορμούς των δέντρων και ο οποίος είναι τόσο παχύτερος, όσο υψηλότερη είναι η θερμοκρασία. Από την συγκριτική μελέτη με τις ιστορικές εποχές προέκυψε στη συνέχεια, ότι οι πλατιοί φλοιοί αποτυπώνουν ειρήνη και ευημερία, ενώ οι λεπτοί, πόλεμο και ανέχεια.

Η διαπίστωση της θερμοκρασίας μπορεί να γίνει έτσι το κλειδί για τη λύση πολλών ιστορικών αινιγμάτων. Παράδειγμα, η μεγαλειώδης πορεία του βασιλιά της Καρχηδονίας Αννίβα εναντίον της Ρώμης μέσω των Πυρηναίων και των Άλπεων με 50000 πεζούς, 9000 έφιππους και… 37 ελέφαντες. «Ελέφαντες στις Άλπεις ακούγεται σήμερα ως ανέκδοτο» λέει ο κ. Μπούντγκεν. «Εξηγείται όμως, αν ληφθούν υπόψη οι υψηλές θερμοκρασίες, που κυριαρχούσαν τότε».

Μέχρι το 300 π.Χ., προσθέτει ο ίδιος, οι θερμοκρασίες στην Ευρώπη ήταν συγκριτικά πολύ χαμηλές. Ανάλογα μικρά ήταν και τα αποθέματα τροφίμων. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τον πόλεμο όλων εναντίον όλων για την επιβίωση, που οδήγησε στην εξαφάνιση πολλών λαών, όπως εκείνων της Βαβυλώνας και των Μυκηνών.

Η κατάσταση βελτιώθηκε με την ξαφνική άνοδο της θερμοκρασίας, στην αμέσως μετά εποχή. Το καλό κλίμα, συνέβαλε στην αύξηση των σοδειών και έγινε η υλική βάση του ρωμαϊκού πολιτισμού. Η στροφή έγινε το 410, μ.Χ., όταν τα «βάρβαρα» φύλα των Δυτικών Γότθων, κυνηγημένα από το πολικό ψύχος που ξέσπασε στη Κεντρική Ευρώπη, εισέβαλαν στη Ρώμη και κατέλυσαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Επακολούθησε η «σκοτεινή περίοδος» της Ευρώπης, γεμάτη κλιματική και πολιτιστική παγωνιά. Η κατάσταση έγινε τραγική το 784, το λεγόμενο «έτος της πείνας», όταν ο υδράργυρος έκανε κυριολεκτικά βουτιά στα θερμόμετρα, με αποτέλεσμα, ένα τρίτο του πληθυσμού της Ευρώπης να πεθάνει από ασιτία.

Ακόμα πιο παγωμένη ήταν η περίοδος 1315-1322, όταν στην Ευρώπη τα πουλιά έπεφταν νεκρά από τον ουρανό και το κρασί γινόταν πάγος στα βαρέλια. Εξαίρεση αποτέλεσε η Ιταλία, όπου κατά θαυματουργό τρόπο, η θερμοκρασία πήρε τον πάνω δρόμο. Αυτό συνέβαλε και σε μια πρωτοφανή πολιτιστική αναθέρμανση, την Αναγέννηση – την αφετηρία της μοντέρνας εποχής.

Οι ερευνητές τονίζουν ότι το κλίμα δεν καθορίζει αιτιακά τον πολιτισμό, τον επηρεάζει όμως σημαντικά. Γι αυτό και θα έπρεπε ο πολίτης να μιλά για τον καιρό – όχι όμως με ρηχό τρόπο, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά με επίγνωση του μεγάλου ρόλου του στην κοινωνική ζωή.

πηγές:www.tovima.gr

Αρχαίος κατακλυσμός σταμάτησε το Ρεύμα του Κόλπου

Ήταν το μεγαλύτερο κλιματικό γεγονός των τελευταίων 10.000 ετών και προκάλεσε την πιο δραματική αλλαγή στο κλίμα από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν. Και μπορεί να μας σημαντικά μαθήματα για την αλλαγή του κλίματος στο 21ο αιώνα.
Μια έρευνα για την ταχύτατη πτώση της θερμοκρασίας που καταγράφηκε στο παρελθόν γεννά ανησυχίες για το μέλλον. Το σενάριο της απότομης κλιματικής αλλαγής απεδείχθη τελικά ότι έγινε πραγματικότητα πριν από 8.000χρόνια.
Ήταν το μεγαλύτερο κλιματικό γεγονός των τελευταίων 10.000 ετών και προκάλεσε τις δραματικότερες κλιματικές αλλαγές, από τη στιγμή που ο άνθρωπος άρχισε να καλλιεργεί τη γη. Το γεγονός αυτό όμως μπορεί και σήμερα να δώσει σημαντικά μαθήματα για τις κλιματικές αλλαγές του 21ου αιώνα.
Πριν από περίπου 8.000 χρόνια μια τεράστια παγωμένη λίμνη στον Καναδά «εξερράγη» με αποτέλεσμα περί τα 100.000 κυβικά χιλιόμετρα φρέσκου νερού να μεταφερθούν στον Βόρειο Ατλαντικό. Οι ερευνητές αναφέρουν τώρα ότι είναι πλέον σίγουροι πως το καταστρεπτικό αυτό γεγονός «έκλεισε» τον διακόπτη στο Ρεύμα του Κόλπου και οδήγησε σε πτώση της θερμοκρασίας κατά αρκετούς βαθμούς Κελσίου, σε διαφορετικές περιοχές του βορείου ημισφαιρίου, για περισσότερα από εκατό χρόνια.
Με βάση αυτή τη γνώση, οι επιστήμονες σημειώνουν ότι και σήμερα κάτι παρόμοιο θα μπορούσε να συμβεί, καθώς ο πλανήτης υπερθερμαίνεται εξαιτίας της ανθρώπινα δραστηριότητας. Το καταστροφολογικό σενάριο της ταινίας The Day After Tomorrow (Μετά την επόμενη ημέρα) ίσως δεν ανήκει και τόσο στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.
Η λίμνη Αγκασίζ ήταν μια τεράστια λίμνη, η οποία σχηματίστηκε στο τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων. Οι ιστορικοί του κλίματος είχαν υποθέσει και στο παρελθόν ότι η λίμνη «εξερράγη» ξαφνικά, οδηγώντας πολύ μεγάλες ποσότητες νερού στη θάλασσα Λαμπραντόρ, στα δυτικά της Γροιλανδίας. Το σημείο αυτό βρίσκεται πολύ κοντά σε ένα σημείο-κλειδί του παγκόσμιου συστήματος κυκλοφορίας των ωκεανών. Σύμφωνα λοιπόν με τις υποθέσει των επιστημόνων, ο τεράστιος όγκος κρύου νερού ο οποίος εισέρευσε ξαφνικά οδήγησε σε τέτοια πτώση της θερμοκρασίας του ωκεανού με αποτέλεσμα η κυκλοφορία των ρευμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Ρεύματος του Κόλπου το οποίο κρατά ζεστές τις χώρες γύρω από τον Βόρειο Ατλαντικό, να σταματήσει.
Τώρα η Helga Kleiven από το Πανεπιστήμιο του Μπέργκεν στη Νορβηγία και οι συνεργάτες της υποστηρίζουν ότι βρήκαν αποδείξεις σχετικά με το ότι τα πράγματα συνέβησαν ακριβώς έτσι. Οι ερευνητές διεξήγαγαν λεπτομερή μελέτη ιζημάτων στον βυθό της θάλασσας Λαμπραντόρ και ανακάλυψαν σαφή σημάδια δραματικών αλλαγών, ακριβώς όταν η λίμνη άδειασε και οι θερμοκρασίες έπεσαν.
Οι αλλαγές εκείνες περιλαμβάνουν μια πλημμύρα λεπτού ιζήματος από το έδαφος, που συμπίπτει με μια μεγάλη και απότομη μείωση στην ποσότητα του μαγνητίτη, που κανονικά μεταφέρονται στην περιοχή από τα βαθιά ωκεάνια ρεύματα.
Η μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στο «Science Express» δείχνει επίσης ότι οι αλλαγές αυτές ήταν απότομες, έλαβαν χώρα μέσα σε διάστημα μιας δεκαετίας και σε συνθήκες θερμού κλίματος, όχι πολύ διαφορετικού από του σημερινού.
Η ανησυχία σε ό,τι αφορά μια μεταφορά αυτών των δραματικών αλλαγών στο σήμερα ξεκινάει από το λιώσιμο των πάγων, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως η Γροιλανδία και η Σιβηρία, γεγονός που μειώνει την αλατότητα στον Βόρειο Ατλαντικό. Οι ωκεανογράφοι φοβούνται ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει και πάλι σε διακοπή της ωκεάνιας κυκλοφορίας, όπως ακριβώς συνέβη και πριν από 8.000 χρόνια.
Η Kleiven πιστεύει πως το επόμενο βήμα είναι να χρησιμοποιηθούν τα συμπεράσματα για να υπολογιστούν με ακρίβεια πόσο γλυκό νερό χρειάζεται για να διακόψει την κυκλοφορία του το Ρεύμα του Κόλπου.

Πηγή: NewScientist

Ξηρασία 300 ετών προκάλεσε την πτώση του Μυκηναϊκού πολιτισμού

Η κατάρρευση του Μυκηναϊκού και άλλων σημαντικών πολιτισμών της Ανατολικής Μεσογείου πριν από περίπου 3.200 χρόνια καλύπτεται με πέπλο μυστηρίου και διάφορες εξηγήσεις έχουν προταθεί γι’ αυτή την εξαφάνιση, μεταξύ των οποίων οι αλλαγές στο κλίμα και το περιβάλλον. Μια νέα επιστημονική γαλλο-βελγική έρευνα υποστηρίζει την άποψη ότι η κλιματική αλλαγή και συγκεκριμένα μια παρατεταμένη ξηρασία διάρκειας περίπου 300 ετών ήταν κυρίως υπεύθυνη για την κατάρρευση των Μυκηναίων, των Χετταίων της Ανατολίας και άλλων πολιτισμών της Ύστερης Εποχής του Χαλκού.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο Ντέιβιντ Κανιέβσκι του Πανεπιστημίου Πολ Σαμπατιέ της Τουλούζης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό PLoS ONE, μελέτησαν υπολείμματα γύρης και πλαγκτού, που βρέθηκαν σε διαδοχικά ιζήματα του βυθού μιας αρχαίας λίμνης στη Λάρνακα της Κύπρου, η οποία κάποτε ήταν λιμάνι, αλλά μετά (γύρω στο 1350 πΧ) περικλείστηκε από την ξηρά.

Μέσω της ανάλυσης των στοιχείων που βρήκαν στη λίμνη, οι ερευνητές δημιούργησαν μια εικόνα για τις διαχρονικές μεταβολές του κλίματος που συνέβησαν στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Το βασικό συμπέρασμά τους είναι ότι η κλιματική αλλαγή και κυρίως η χρόνια ξηρασία μετά τον 13ο αιώνα πΧ προκάλεσαν μια σειρά από πολέμους, λιμούς και εσωτερικές αναταραχές, που με τη σειρά τους επέφεραν την κατάρρευση κάποτε ισχυρών και ένδοξων πολιτισμών, μεταξύ των οποίων αυτού που ανθούσε στην προϊστορική Ελλάδα, του Μυκηναϊκού.

Οι μεταβολές στα ισότοπα άνθρακα και στα είδη φυτών που βρέθηκαν στη λίμνη, δείχνουν ότι βαθμιαία το κλίμα έγινε ολοένα πιο ξηρό και άνυδρο λόγω της σημαντικής μείωσης των βροχών, με συνέπεια οι γεωργικές καλλιέργειες να καταστραφούν. Αυτή η εξέλιξη εκτιμάται ότι οδήγησε τους πληθυσμούς της ευρύτερης περιοχής σε αδυναμία διατροφής, σε πολιτικοοικονομικές κρίσεις, μαζικές μεταναστεύσεις, πολέμους και επιδρομές (όπως των αινιγματικών «λαών της θάλασσας» κατά της Αιγύπτου περίπου το 1300 πΧ). Η μελέτη της κυπριακής λίμνης δείχνει ότι η γεωργία στην περιοχή είχε εισέλθει σε περίοδο κρίσης έως το 1200 πΧ και δεν κατάφερε να ανακάμψει πριν το 850 πΧ.

Συνδυάζοντας στοιχεία από τη μελέτη των πινακίδων με σφηνοειδή γραφή, καθώς και την αλληλογραφία μεταξύ βασιλιάδων της περιοχής, οι ερευνητές τεκμαίρουν ότι η κρίση της Ύστερης Εποχής του Χαλκού (που ονομάστηκε και «σκοτεινή εποχή») ήταν μια πολύπλοκη διαδικασία, η οποία αρχικά «πυροδοτήθηκε» από την κλιματική αλλαγή και τελικά οδήγησε στο κάψιμο των μεγάλων πόλεων και στον αφανισμό ή το ξερίζωμα πολλών πληθυσμών.

Σαβάνα η Δράμα πριν από 7-9εκ χρόνια!

Ρινόκεροι, καμηλοπαρδάλεις, γαζέλες, ιππάρια και αντιλόπες μας φέρνουν στο μυαλό εικόνες από την Αφρική. Και όμως πριν από 7 εκατομμύρια χρόνια όλη αυτή η πανίδα υπήρχε και στην Δράμα. Αυτό αποκαλύπτουν τα απολιθώματα που εντοπίστηκαν στην Πλατανιά Δράμας,οι ανασκαφές που διενεργούνται φέρνουν στο φως πολύ σημαντικά για την ιστορία και την γεωλογία ευρήματα. Μετά από αυτοψία στην περιοχή της Πλατανίας Δράμας και στον χώρο που κατέδειξαν ο Δήμαρχος Παρανεστίου κ. Νικόλαος Καγιάογλου, άλλα και κάτοικοι της περιοχής, επιστήμονες του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με συντονισμό της καθηγήτριας Γεωλογίας –Βιολογίας και Δρ. Παλαιοντολογίας κας Ευαγγελίας Τσουκαλά, διαπιστώθηκε η παρουσία απολιθωμένων οστών προϊστοριών ζώων, ηλικίας 7-9 εκατομμυρίων ετών. Τα ευρήματα βρίσκονται σε καλή κατάσταση μέσα σε αργιλο-ασβεστικά ιζήματα.
16 07 13  3
16 07 13 0

Πηγή: dramini.gr